“Fakat kalıcı olanı ozanlar kurar…”
1772 yılı. Mevsimlerden bahar. Almanya'da Neckar ırmağı kıyısındaki Lauffen kasabasında genç bir adam hayata veda ettiğinde, geride iki yaşında bir oğlan çocuğu bırakır. Babasızlığın acısını çiçek bahçelerinde dindirmeye çalışır oğlan [...]
rüzgâr
Ben aynamı kırdım; her parçama hasret düşer şimdi. Ben aynama kırıldım; her parçam ümide döner şimdi. -Senai Demirci “En büyük görev yaşamanın hakkını vermektir” sözünü bir takvim yaprağında göz ucuyla [...]
mirac: bir ihtimam çağrısı
Yaşadığımız an'ın sonsuza tomurcuklandığını bildiğimizde, hayata özeniyoruz, an'ı el üstünde tutuyoruz, varlığa ihtimamla yaklaşıyoruz. Boşa harcadığımız nefesler, iğreti geçirdiğimiz anlar, hoyrat davrandığımız varlıklar o tomurcuğu kirletiyor, solduruyor, yaralıyor. Ahiret, Allah'ın [...]
Eski bir öyküye yeni bir yorum
Seattle Özel Olimpiyatları'nda, zihinsel özürlü olan dokuz yarışmacı 100 metre koşusu için başlama çizgisinde toplandılar. Başlama işareti ile birlikte hepsi birden yarışa başladılar. Bir hamlede başlamadılar belki ama, yarışı bitirmek [...]
“Ben” diye/bildiğim kim ki?
Birinci tekil şahıs zamiri insana özgü olmalı. Bugüne kadar "ben" diyen bir varlık çıkmadı karşıma. Ne güneş ne ağaç ne gökyüzü ne dağ! Başka hiçbir varlık “ben” diyemiyor kendine. Aslında [...]
“Ânestu nârâ”
Deniz feneriyim ben. Hırçın dalgaların arkadaşı. Koyu gecelerin saklambacı. Yalnızların yoldaşı. Dolunayın sırdaşı. Yolunu kaybetmişlerin kardeşi. Uzun bekleyişlerin aydınlık köşe başı. Kederli özleyişlerin tatlı sarmaşığı. Deniz feneriyim ben. Ümitsize göz [...]
