“Ene’l Hakk!” -yine, yeni, yeniden

“Ben düşsüz bir uykunun gecesinden sonra, dün burada olan aynı kişiyim-hiç değilse, bugünün ‘düşündeki’ herkes bunu doğrular” derken Abdulkadir Es-Sufî, uykudan her uyanışımızda, etrafımızdakilerden “dünkü ben”in “bugünkü ben” olduğuna dair şahit aradığımızı hatırlatır.

Ne var ki ‘bugünkü ben’in ‘dünkü ben’le aynı kişi olduğuma inanmam için şahitliklerine başvurduklarım da düşsüz bir uykunun geçesinden ‘ben’lerini yitiriyorlar, kendilerinden geçiyorlar. Şahitlerin şahitliği de bir başka şahide muhtaç. “Uyuklamayan ve uyumayan” bir Şahid’e.

“Ben düşsüz bir uykunun gecesinden sonra, dün burada olan aynı kişiyim-hiç değilse, bugünün ‘düşündeki’ herkes bunu doğrular” derken Abdulkadir Es-Sufî, uykudan her uyanışımızda, etrafımızdakilerden “dünkü ben”in “bugünkü ben” olduğuna dair şahit aradığımızı hatırlatır.

‘Ben’ diye dünden bugüne, bugünden yarına taşıdığımız o kesintisiz farkındalık bana ait değil. Bu farkındalığı ben başlatmadım; başlatamazdım da! Ben sürdürmüyorum; sürdüremem de! Demek ki Şahid’in baktığınca şahit olunanım. O’nun nazar ettiğince manzarayım. O’nun bakışının değdiğince, bakışına değer olduğunca nakışım.

Şu halde “Ene’l Hakk” diyen Hallac-ı Mansur’u anlayabiliniz. “‘Ene’ yani ‘ben’ dediğim ‘Hakk’a aittir.” “Hak görüldüğü için benim ben!” “Hakk, gördüğü için benim ben!” “Benim ‘ben’ deyişim, Hakk’ın bana ‘sen’ deyişiyle kaim.”

Her taze nefeste, her yeni anda, her yeni günde, ‘ben’ demeyi bana hak görüyor Hakk. Hakk diye bildiğimi ‘ben’ diye bildiğimle fark ediyorum. “Ben” dememi mümkün kılan, beni ‘ben’ diye var eden, benim ‘ben’ deyişimle yokladığım Hakk’tır ancak.