Seattle Özel Olimpiyatları’nda, zihinsel özürlü olan dokuz yarışmacı 100 metre koşusu için başlama çizgisinde toplandılar. Başlama işareti ile birlikte hepsi birden yarışa başladılar. Bir hamlede başlamadılar belki ama, yarışı bitirmek ve kazanmak için istekliydiler.
Yarış baslar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tökezleyip yere düştü ve ağlamaya başladı. Diğer yarışmacılar delikanlının hıçkırıklarını duydular ve yavaşlayarak geriye baktılar.
Hayatta önemli olan sadece kazanmak değildir; yavaşlamak anlamına gelse de bir başkasına da kazandırabilmektir. Öbür türlü kazanan, bitiş çizgisine varır varmasına ama kalbini yanında bulamaz; sadece kalıbını taşır en öne. Zafer kazanmış olabilir ama zaferi kazanan “kendisi” değildir. Kendisini en geride bırakan asla birinci sayılmaz.
Sonra hepsi yönlerini değiştirdi. Geriye dönerek delikanlının yanına geldiler. İçlerinden Down Sendromlu bir kız eğilip delikanlının yanağına bir öpücük kondurdu ve “Bu onun daha iyi olmasını sağlar” dedi. Sonra dokuzu birden kol kola girdiler ve birlikte bitiş çizgisine doğru yürüdüler.
Stadyumdaki herkes ayağa kalkıp dakikalarca bu yürekli insanları alkışladı. O gün orada bulunan herkes hâlâ bu öyküyü anlatır.
Neden acaba?
Çünkü öğrendikleri bir şey vardı: Hayatta önemli olan sadece kazanmak değildir; yavaşlamak anlamına gelse de bir başkasına da kazandırabilmektir. Öbür türlü kazanan, bitiş çizgisine varır varmasına ama kalbini yanında bulamaz; sadece kalıbını taşır en öne. Zafer kazanmış olabilir ama zaferi kazanan “kendisi” değildir. Kendisini en geride bırakan asla birinci sayılmaz.
Senai Demirci
Samsun’da, 11 Kasım 1963’te doğdu. Uzun bir süre genç olarak yaşadı. Gençliğinin ilk kısmı zor sorulara cevap aramakla geçti. Sonra zor cevapların sorularını sormayı öğrendi. Kolay cevapları sevmedi. Ayakkabıcı çırağı olarak çalıştı. Çokça ayakkabı parlattı. Dağlarda inek çobanlığı yaptı.
👏👏👏👏👏👏💞💞👏👏👏💖👏👏👏👏👏👏👏💖💖💖💖💞💞👏👏👏👏👏👏👏👏👏👏👏