|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Deniz feneriyim ben. Soğuk uzaklıkların aşina yakasından tutuyorum sessizce. Kederli hasretlerin avuç içlerine köz düşürüyorum ince ince. Kara ile denizin dudakları arasında tekrarlanan bir bilmeceyim işte. Belki bir şairin arayıp durduğu, bir türlü bulamadığı son hece. Deniz feneriyim ben. Hırçın dalgaların arkadaşı. Koyu gecelerin saklambacı. Yalnızların yoldaşı. Dolunayın sırdaşı. Yolunu kaybetmişlerin kardeşi. Uzun bekleyişlerin aydınlık köşe başı. Kederli özleyişlerin tatlı …
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Bahar erken gelir İzmir’e. Sıcacık bir diriliş arzusu kaplar her köşeyi. Denizi hiç mavisini yitirmez. Sevindirmek ister konuğunu. Bu şehrin de kalbi var; evet. Hiç kalpsiz olur mu şehir? Umulmadık yerlerde duyurur nabzını. Mesela ne vakit Konak’tan denize doğru eğilsem bir Attila İlhan fısıltısı duyarım: “Ben sana mecburum, bilemezsin.” Ne vakit Manisa tarafındaki yokuştan Bornova’ya doğru iniyor olsam, sessiz nefesleriyle …
|
|
|
|
|
|
“Doğal naz” rezervimiz
|
|
Her şeyi elimizin altında sandıkça, aldanıyoruz. Varoluşun özündeki salınımlardan muaflaştıkça, kendi varlığımıza da dokunamıyoruz. Sürekliliğimizin bir lütuf olduğunu göremez oluyoruz. Kesintiden hoşlanmıyoruz. Süreklilik istiyoruz. Belirsizlikte tedirgin oluyoruz. İstiyoruz ki tahmin edilebilir olsun her işimiz. En çok açlığını hissettiğimiz şey, garanti. Riskten uzak durmak içindir tüm çabamız. Mutad olanı arzuluyoruz. Ne var ki bir o kadar da risklidir arzuladığımız. Süreklilikte aldanıyoruz. …
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
HBK tarafından hazırlandı.
|
|
|
|
